Την καθημερινότητα του ανθρώπου την κυβερνά η συνήθεια και μερικές φορές το μυαλό, κι αυτό όταν το επιτρέπουμε να λειτουργήσει. Ο καθένας μας έχει ενα συγκεκριμένο πρόγραμμα ημέρας, βδομάδας, μήνα, χρόνου και πορεύεται σύμφωνα με αυτό, με μερικές ή περισσότερες εξαιρέσεις. Η συνήθεια είναι σαν τον αυτόματο πιλότο. Είναι καλό να υπάρχει για τις κανονικές πτήσεις, τις πτήσεις ρουτίνας, επειδή μας επιτρέπει ξεκούραστη πορεία.

Πότε πρέπει να πάρει αναγκαστικά το τιμόνι ο ίδιος ο άνθρωπος; Στην καταιγίδα. Εκεί δεν υπάρχει κανένας αυτόματος πιλότος, που να μπορεί να κατευθύνει σωστά, να σκεφθεί και να πάρει αποφάσεις ζωής, να αντιληφθεί την καινούργια κατάσταση που  δημιουργήθηκε και ίσως αν χρειαστεί να αλλάξει και πορεία.
Στην καταιγίδα, στο ξαφνικό που παρουσιάζεται και στον πόνο, ο άνθρωπος στην αρχή «τα χάνει», ίσως ουρλιάξει από το δυνατό χτύπημα και τον πόνο, το μόνο σίγουρο είναι πως σε αυτές τις στιγμές του πόνου «χάνει τον έλεγχο» ο αυτόματος πιλότος.

Εδώ καλείται ο άνθρωπος να συνδεθεί με την ψυχή του και να «δανειστεί» από την αντοχή της και το μεγαλείο της. Η σύνδεση γίνεται άμεσα, όταν το επιτρέπουμε (ο τονισμός στο "όταν το επιτρέπουμε"). Μια βαθειά ανάσα δρόμος είναι. Κι επιτρέπεις, αφήνεσαι και αλλάζουν τα «δεδομένα» σου. Μπαίνουν στις καινούργιες συχνότητες, και αρχίζει η προσαρμογή.

Υπάρχει άλλη μια κατάσταση, στην οποία απενεργοποιείται ο αυτόματος πιλότος. Είναι η κατάσταση της χαράς, του πηγαίου γέλιου, αυτή η κατάσταση, που εγώ ονομάζω έρωτα! έρωτας για ζωή... Εκεί αφήνεσαι εθελοντικά και επιτρέπεις! Και γίνεται αυτόματη σύνδεση με την ψυχή και το μεγαλείο της. Εκεί γίνεσαι «κανάλι του θεϊκού» και το αφήνεις μέσα από σένα να ξεχυθεί στην πραγματικότητα σου.
Αυτή την εποχή ο άνθρωπος καλείται να αλλάξει. Μετασχηματίζονται οι ενέργειες και πρέπει να προσαρμοστεί στις συχνότητες της καινούργιας ενέργειας. Εμείς όμως, έχουμε βάλει προ πολλού τον αυτόματο πιλότο της συνήθειας και πορευόμαστε με αυτόν. Καλώς ή κακώς, δυσανασχετούμε ή όχι, ξεχάσαμε που είναι το «κουμπί» της απενεργοποίησης του, και συνεχίζουμε μέσα στην καταιγίδα με αυτόν!

Το άγχος μας δείχνει καθαρά, ότι έχουμε αφεθεί σε μια πορεία που δεν είναι δική μας, αλλά μας παρασύρει. Τι κάνουμε;
Συνδεόμαστε! Συνδεόμαστε με την Ψυχή μας, με τον Εαυτό, με το Πνεύμα, με την Συνείδηση. Πείτε το όπως θέλετε. Όταν συνδεθείς, βλέπεις πεντακάθαρα την πορεία μπροστά σου σε αργή κίνηση, ακόμη κι αν είσαι μέσα στην καταιγίδα! Και τότε έχεις τον απαραίτητο χρόνο να κινηθείς...

Εσύ ποιον τρόπο θα διαλέξεις...; αυτοβούλως και εθελοντικά την χαρά ή αναγκαστικά με τον πόνο; Η επιλογή είναι πάντα δική σου!  

.