Είναι μερικές μέρες που μου φαίνονται στην αρχή ασήκωτες...δεν θέλω να κουνηθώ από την θέση μου, μην μου μιλάτε για δουλειά, για ευθύνες, για υπευθυνόνητα, για καθάρισμα, ή μαγείρεμα...έχω την αίσθηση πως κρύβω το κεφάλι μου απλά στην άμμο...στρουθοκαμηλισμό το χαρακτήριζα βαθειά μέσα μου, γνωρίζοντας πως δεν είναι δική μου αυτή η φωνή, έρχεται από πολύ βαθειά μου, αλλα δεν είναι δική μου...την είχα απλά αποδεχθεί όπως και τόσα άλλα που μου πέρασαν για να γίνω "καλύτερη" ως άνθρωπος....ως οφείλω...

Είχα σήμερα μια τέτοια μέρα...δεν έχει σημασία που ήταν Κυριακή, οι υποχρεώσεις μου πάνω απο το κεφάλι, κανονικά έπρεπε να είμαι χωμένη στο γραφείο μου πίσω από ένα βουνό φακέλους... αρνήθηκα πεισματικά να κουνηθώ από το σπιτάκι μου...ούτε με γερανό σκέφθηκα, και μουλάρωσα...κοίταξα το ταβάνι αρκετή ώρα και όλα όσα του ψιθύρισα διστακτικά, ήταν άκρως εμπιστευτικά ...μόνο γι΄'αυτό! του εκμυστηρεύτηκα τα μύχια της καρδιάς μου...φόβους τεμπελιάς και ανευθυνότητας...και έριξε το γέλιο της ζωής του. Δεν πρέπει να ήταν και πολύ καλά στην υγεία του, επειδή το γέλιο του έφερε ενα παροξυσμό βήχα, που τρόμαξα πως δεν θα σταματήσει ποτέ....μπα σε καλό σου...με έκανες και γέλασα με την ψυχή μου, μου 'πε στο τέλος, όταν επιτέλους ηρέμησε. Ξέρεις κι άλλα τέτοια ανέκδοτα; πέστα μου να διασκεδάσω!

΄Εμενα λίγο με την απορία για ποιο ανέκδοτο μιλούσε....αλλά μια που συνήρθε, άδραξα την ευκαιρία και συνέχισα να του λέω για όλα αυτα που πιστεύω, πως τελευταία δεν "λειτουργούν" και τόσο καλά με μένα... γελάω συχνά του είπα, χωρίς λόγο...προχωράω στο δρόμο και πιστεύω πως δεν περπατάω...ίσως να μην μπορώ να ισχυριστώ πως πετάω, αλλά το έδαφος δεν το ακουμπάω...και πως όταν βλέπω συνεχόμενα γκρίζο τον ουρανό, του μιλάω...του λέω πόσο πεθύμησα τον γαλανό ουρανό της πατρίδας μου, με κείνα τα παιχνιδιάρικα ολόλευκα συννεφάκια του...και δεν σου λέω ψέμματα ταβάνι μου, αλλά το γκρίζο παραμερίζει απότομα κι αφήνει τον ήλιο να φανεί...και γεμίζει η ατμόσφαιρα με άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο...κι εγώ... απροετοίμαστη για τόση ευτυχία, να πιστεύω πως μου΄ 'χει σαλέψει εντελώς...κι αντί να τρέξω στο πάρκο και την λιμνούλα να απολαύσω το δώρο που μου δόθηκε, πάω και χώνομαι στο γραφείο πίσω απο την χαρτούρα μου να νοιώσω πάλι "ασφαλής"... μα είναι ο ήλιος μαγικός... πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού εγώ η ίδια τον είχα παραγγείλει; μ' ακολουθεί εκεί στο πίσω το γραφείο και αντανακλάται στην οθόνη του υπολογιστή...επίτηδες το κάνει, για να μην δουλέψω...στο ορκίζομαι ταβάνι μου...να παίξει ήθελε, αλλά εγώ έπρεπε να βγάλω δουλειά... ναι.. αυτήν που τόσο είχα αγαπήσει, μέχρι που έγινε δουλεία....

...και τώρα...; δεν θέλω ταβανάκι μου να συνεχίσω την ζωή μου στην δουλεία...

θέλω να συνεχίσω να πετάω, αντί για να περπατώ, θέλω μόνιμο αυτό το χαμόγελο, που κάνει το πρόσωπο μου να αστράφτει...

Μήπως ταβάνι μου χρειάζομαι γιατρό...; εντάξει για το κρύωμα δεν πήγα, αλλά μήπως τώρα είναι σοβαρό....;

και άλλαξε το ταβάνι ξαφνικά... έγινε οθόνη, αυτήν της τηλεόρασης την έχω εξοστρακίσει από την ζωή μου...μα αυτό το έργο είχε πρωταγωνίστρια εμένα...μπροστά σ΄'  αγαπημένα χρώματα και καμβάδες...να πειραματίζομαι με νέες τεχνικές...να ανασαίνω χρώμα και να γίνομαι διάφανη, ένα απαλό ίχνος λίλα χρώματος σκορπισμένο στον χώρο, να ρέει και να δημιουργεί....

Μην με ρωτήσετε πόσες ώρες έμεινα εκεί, να κοιτάζω έκθαμβη τα χρώματα να ρέουν και να γεμίζουν κενά μιας ολόκληρης ζωής....ίσως να ήταν μόνο μερικά λεπτά...μπορεί και μερικές αιωνιότητες...

Αχ ταβάνι μου σε ευχαριστώ...! μου έδειξες τι σημαίνει πληρότητα για μένα.. (πως το είπες ταβάνι μου εκείνο το... "εγκάρσια τομή του μικρόκοσμου μιας κοσμικής ακτίνας"; το θυμάμαι σωστά; ή μπέρδεψα πάλι την θεωρία με το βίωμα...; )

Φεβρουάριος 2020