Ο Φυλλούλης και το Όνειρό του

Μια φορά κι ένα καιρό, κάτω απο ένα πανέμορφο ήλιο μεγάλωνε ο Φυλλούλης. Τώρα δηλαδή τον αδικούμε, όταν λέμε ότι μεγάλωνε μόνο κάτω από τον ήλιο, επειδή ειδικά κάτω από την βροχή, μεγάλωνε θαρρείς  ακόμη περισσότερο... άσε που μετά τη βροχή άστραφτε και λαμποκοπούσε δείχνοντας τη χαρά του και την ευγνωμοσύνη του, που έβγαιναν κατευθείαν μέσα απο την καρδιά του...

Τον ξεχώριζες πολύ εύκολα ανάμεσα στα υπόλοιπα φύλλα του δέντρου, ήταν αυτός που είχε πάντα τις περισσότερες επισκέψεις από τις πεταλούδες, επειδή έστηνε κουβέντα μαζί τους! αυτός που στο παραμικρό θρόϊσμα του ανέμου κινιόταν  έτοιμος να λικνιστεί  μαζί του σ΄ όλους τους ρυθμούς που επινοοούσε εκείνος...

Ηταν ευτυχισμένος και το έδειχνε! είχε τις ηλιαχτίδες που παίζαν μαζί του κρυφτοφιλητό, την βροχούλα που τον φιλούσε ολόκληρο μέχρι να λαμποκοπήσει και τις πεταλούδες που του έφερναν ιστορίες  του κόσμου απο τα πέριξ...αχ αυτόν τον κόσμο που ήθελε πάντα του να γνωρίσει... αυτό ήταν  το μεγάλο του όνειρo, να δει τον κόσμο  αυτόν, που τόσα πολλά και  θαυμαστά  του ιστορούσε και ο άνεμος κάθε φορά που τον επισκεφτόταν...και το μεγάλο του παράπονο συγχρόνως!!! ήταν ένα κομμάτι του δέντρου, πιασμένος σταθερά στα κλαδιά του, και δεν μπορούσε να μετακινηθεί! κάποτε θα ερχόταν η στιγμή που θα έπεφτε από το δέντρο, μα αυτό θα ήταν και το τέλος του, επειδή πέφτοντας θα ήταν πια ένα νεκρό φύλλο! κι αυτό δεν το δεχόταν τόσο εύκολα η ψυχή του,  να "φύγει"  από αυτόν τον κόσμο χωρίς καν να τον γνωρίσει;!! μπορούσε να δει τμήματα της λίμνης με τα γαλαζοπράσινα νερά, στην όχθη της οποίας βρισκόταν το δέντρο του, είχε ακούσει από τα κλαδιά, που κι αυτά το είχαν ακούσει από τον κορμό, που θα ΄ταν λέει, τότε που το άκουσε, μικρός και τρυφερούδι, από άλλα πολύ παλαιότερα δέντρα που τώρα πια δεν υπάρχουν, πως η λίμνη αυτή δεν ήταν πάντα λίμνη με δροσερό νερό όπως την ξέρουμε τώρα, αλλά στη θέση του σιγόβραζε   λάβα, άκου να δεις φίλε μου, κι αυτή ρευστή ήταν, αν και παχύρευστη, αλλά αυτό ήταν και το μοναδικό κοινό στοιχείο που είχε με το νερό.... η λάβα ήταν κατακόκκινη και πολύ- πολύ καυτή,  περισσότερο κι από τον πιο καυτό ήλιο του καλοκαιριάτικου μεσημεριού και  σιγόβραζε από θυμό τον περισσότερο καιρό, εκτός από τις φορές που ξεσπούσε με μανία και φούσκωνε φούσκωνε  και χυνόταν έξω από τον κρατήρα αργά αλλά πολύ επικίνδυνα, επειδή κατάκαιγε ότι βρισκόταν στον δρόμο της. Μερικές φορές πεταγόταν με μανία ψηλά στον ουρανό  και μαζί της πεταγόταν μαύρα σύννεφα τέφρας, που σκέπαζαν τον ουρανό για μέρες και βδομάδες... ένας κρατήρας ηφαιστείου ήταν πριν η όμορφη λίμνη τους!!

 Μετά, πολύ καιρό αργότερα, σταμάτησε πια να κυλάει η λάβα, ίσως να τελείωσε,  κρύωσε η γύρω γη και μέσα στον κρατήρα μαζεύτηκε νερό απο τη βροχή και σχηματίστηκε η λίμνη που έδινε ομορφιά και πνοή στον τόπο ένα γύρο, ειδικά όταν στον ουρανό έπαιζε κρυφτό   ο ήλιος με τα σύννεφα και καθρεφτίζονταν στα νερά της γελώντας... 

Αυτή τη λίμνη την έβλεπε μερικές φορές στο κενό ανάμεσα από τα άλλα φύλλα, όταν φυσούσε ο άνεμος, και λαχταρούσε να βρεθεί κοντά της,  να νοιώσει τη συνεχή δροσιά της, του έλεγε η βροχή πως ήταν μόνο μαζεμένες στάλες βροχής... μα ...τι θα πει "μόνο μαζεμένες στάλες βροχής"; λίγο είναι  να βρεθείς κοντά  σε ένα θαύμα; να καθρεφτιστείς πάνω του και να γευτείς τη δροσιά του; γελούσαν τα άλλα φύλλα με τον παραλογισμό του...θαύμα η λίμνη; μα αυτή είναι επικίνδυνη! δεν βλέπεις, του ´λeγαν, πως τα φύλλα που έχουν βρεθεί πάνω της   μετά από λίγο εξαφανίζονται εντελώς; μην ξεγελιέσαι από την ήρεμη επιφάνειά της και το γαλάζιο τ΄  ουρανού που καθρεφτίζεται πάνω της,  τη βλέπουμε εμείς που μαυρίζει μερικές φορές και δίνει την εντύπωση πως θα μας καταπιεί όλους. Γύριζε αλλού το πρόσωπο του ο Φυλλούλης  να τους δείξει πως άδικα μιλούν, γι΄   αυτόν είναι ενα θαύμα τόσες σταγόνες μαζεμένες, που παίρνουν χρώμα από τον ουρανό και την διάθεσή του...

...κι ονειρευόταν να πετάξει ελεύθερος μαζί με τον άνεμο...πέρα από τα διπλανά δέντρα, να δει τα λουλούδια που γι αυτά του μιλούσαν οι πεταλούδες γεμάτες ενθουσιασμό...του ψιθύριζαν, σαν σε παραλήρημα, για τα λαμπερά χρώματα που τις μάγευαν  και τα μεθυστικά αρώματα που τις τραβούσαν κοντά τους...πόσο τους ήταν αδύνατο να ξεφύγουν απο την έλξη αυτή, για να ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα πλησιάζοντας τα με το νέκταρ που τις κερνούσαν! ...ω! πόσο ονειρευόταν να "γευτεί" αυτό το άρωμα...έστω μόνο για μια φορά! να ταξιδέψει μαζί τους,  να χαρεί τα παιχνίδια των παιδιών που έτρεχαν μαζί τους γεμίζοντας γελάκια την πλάση...μερικές φορές όταν έβγαινε ο ήλιος μετά από μέρες  βροχής, του φαινόταν πως άκουγε αυτά τα γελάκια των παιδιών, μα δεν ήταν ποτέ σίγουρος...οι άλλοι γύρω του έλεγαν πως είναι το βουητό του αέρα που περνάει μέσα από βράχια...ωραία..! σκεφτόταν με πείσμα ο Φυλλούλης, ακόμα κι αυτό είναι ένα θαύμα που θέλω να το ζήσω... μαζί με τον άνεμο να περνάω ανάμεσα στα βράχια...και να δημιουργώ γελάκια παιδικά... κι αφουγκραζόταν τον κόσμο γύρω του με περισσή προσοχή... και άνοιγε τον εαυτό του να νοιώσει τις αλλαγές που συνέβαιναν καθημερινά γύρω του...ακόμη κι όταν όλα φαίνονταν ίδια...ακόμη και τη νύχτα, μέσα στο πηχτό σκοτάδι που τον τριγύριζε, ένοιωθε τις ανεπαίσθητες αλλαγές που συντελούνταν και προετοιμαζόταν για την στιγμή που θα μπορούσε να βιώσει το Ονειρο του! ναι! ήταν σίγουρος πως θα είχε την ευκαιρία του, άσχετα αν όλοι γύρω του έλεγαν πως η μοίρα των φύλλων  ηταν να μεγαλώνουν όσο έβγαινε ο ήλιος ζεστός και μόλις ο καιρός κρύωνε θα έπεφταν κάτω στο χώμα, γύρω από το δέντρο, για να προστατέψουν τις ρίζες  του από την επερχόμενη παγωνιά του χειμώνα...

              - πως είναι ένα παιδικό γέλιο; πως φαίνονται τα λαμπερά χρώματα της φωτιάς; πως καταλαβαίνεις ότι ένα άρωμα είναι μεθυστικό; ρωτούσε τις πεταλούδες, διψώντας για απαντήσεις...

              -Δεν τα μαθαίνεις  αυτά Φυλλούλη! τα ζεις! τα βιώνεις χορεύοντας κάτω από τον ήλιο! και τότε, όταν η χαρά γίνει Ενα με σένα,  καταλαβαίνεις πως η ζωή είναι μια γιορτή, ένα παιχνίδι αισθήσεων, του απαντούσαν και πετούσαν μακριά του γελώντας...  

..... τις ακολουθούσε με το βλέμμα του όσο μπορούσε... μετά έκλεινε τα μάτια κι ονειρευόταν μια ζωή χορεύοντας στο λίκνισμα του ανέμου...αχ και να είχε φτερά...αχ και να μπορούσε να πετάξει...

       Μια μέρα ένοιωσε μια αλλαγή στο χρώμα του πριν καλά καλά ξημερώσει. Ηταν κι αυτή η αδυναμία που ένοιωσε ξαφνικά, λες και κομμάτια του πεθαίναν... και ο ήλιος που βγήκε  χλωμός δεν κατάφερε να του αλλάξει τη διάθεση... υπήρχε μια σιγαλιά γύρω του που ήταν απτή και βαριά....ούτε ένα πουλάκι δεν ακούστηκε το ξημέρωμα... τεντώθηκε ολόκληρος να διώξει το μούδιασμα και να αφουγκραστεί τις αλλαγές, παρόλο τον πόνο που ένοιωθε ...να διώξει το φόβο που του μάγκωσε την ψυχή ξαφνικά, για μια αλλαγή που ερχόταν καλπάζοντας...

Ο ανεμοστρόβιλος εμφανίστηκε  ξαφνικά. Μια ξαφνική ριπή του ανέμου τον ταρακούνησε ολόκληρο, τον αναποδογύρισε, ζαλίστηκε και έχασε λίγες στιγμές μη καταλαβαίνοντας τι συμβαίνει ...μετά του αποκαλύφθηκε λαμπρό το νόημα αυτού που ζούσε! πετούσε ελεύθερος...!! δεν λικνιζόταν απαλά στο φύσημα του ανέμου, πετούσε μαζί του,  πετούσε για να ζήσει το Όνειρο του!

Γιούπι!!!  ξεφώνισε από χαρά κάνοντας δυο τούμπες ολόκληρες! επιτέλους τα κατάφερα! τώρα θα γνωρίσω τον κόσμο!  αυτό τον κόσμο για τον οποίο μέχρι τώρα μόνο άκουγα..!

...κουνιόταν με θλίψη τα άλλα φύλλα που τον έβλεπαν...

              -ήρθε το τέλος Φυλλούλη...στο καλό! θα σε ΄ανταμώσουμε σε λίγο εκεί κάτω...  και μια δροσοσταλιά κυλούσε στην άκρη τους σαν δάκρυ αποχαιρετισμού...μα τα λόγια τους δεν πτόησαν τον Φυλλούλη ...

              -Μπορεί να έρχεται το τέλος, αλλά για μένα είναι μια καινούργια αρχη!!  τους φώναξε... είναι η δική μου ευκαιρία, αυτή που περίμενα μια ζωή! και πέταξε μακριά τους....

        Ένα στροβίλισμα του αέρα τον παρέσυρε ψηλά, πάνω απ όλα τα δέντρα... κι απόμεινε έκθαμβος να απολαμβάνει την ομορφιά του άγνωστου κόσμου, αυτή την ομορφιά που είχε τόσο πολύ μέσα στην ψυχή του πεθυμήσει ...κάτω στη γη, επικρατούσε το κίτρινο χρώμα, απο το λαμπερό ως το πιο απαλό, αυτό του χνουδιού κι έδενε με τις πινελιές από ζεστό χρώμα της σκουριάς, δημιουργώντας μια χρωματική συμφωνία που μάγευε το μάτι...η λίμνη απο την άλλη πλευρά  σε ένα βαθύ ατλαζένιο χρώμα, άστραφτε ολόκληρη κάτω από το χλωμό φως του ήλιου...

       Ταλαντεύτηκε  μερικές στιγμές αναποφάσιστος ...στο κιτρινοπορτοκαλί των λουλουδιών ή στο γαλαζοπράσινο της λίμνης..; αλλά την άλλη κιόλας στιγμή τράβηξε αποφασισμένος  (ας ήταν καλά κι ο αέρας που τον παρέσυρε) για την  λαμπερή συμφωνία του κίτρινου,  εκεί στα λουλούδια, να γνωρίσει επιτέλους το "άρωμα",  να νοιώσει την ευτυχία ακούγοντας παιδικά γέλια από κοντά! προσγειώθηκε απαλά δίπλα σε ένα μικρό πανέμορφο λουλούδι...

              -Καλώς τον! του είπε ξαφνιασμένο το λουλουδάκι... ποιος είσαι εσύ;  έρχεσαι μάλλον απο πολύ μακριά, δεν σ έχω ξαναδεί....

              -Ω ναι! μπορείς να το πεις κι έτσι... από τα δέντρα του κρατήρα και της λίμνης  έρχομαι και μας χωρίζουν εκείνα τα ψηλά βράχια...μα η επιθυμία να γνωρίσω τα λουλούδια ήταν τόσο μεγάλη που ο άνεμος μου έκανε τη χάρη να με πάρει μαζί του στο μεγάλο ταξίδι!

              -Πέσμου... ψιθύρισε με φοβισμένη φωνή το λουλουδάκι, είναι αλήθεια πως πίσω από τα βράχια υπάρχει ακόμα ζωή; πολλοί λένε πως εκεί κρύβεται η αιώνια νύχτα...αυτή που μας παίρνει μαζί της μέχρι να έρθει η στιγμή να ξαναγεννηθούμε...

              -Χμ... καθόλου δεν είναι αλήθεια αυτό! μπορώ να σου το βεβαιώσω εγώ που έρχομαι απο κει! η λίμνη έχει ενα υπέροχο ατλαζένιο χρώμα κι επιτρέπει τον ήλιο και τα σύννεφα μ ολόκληρο τον ουρανό να παίζουν μαζί της... μέσα της υπάρχει ζωή!  Διαφορετική από την δική μας, αλλά ζωή! ένα όνειρό μου είναι να γνωρίσω αυτή τη ζωή... οι δικοί μου λένε πως η αιώνια νύχτα είναι στη γη...αφού όταν πέφτουμε στη γη είναι και το τέλος....

              -Καθόλου δεν είναι αλήθεια αυτό! απάντησε το λουλουδάκι κι άστραψε το χρώμα του πιο πολύ απο την χαρά, επειδή είχε ένα φίλο δίπλα του, να του εξηγεί τα παράξενα της  ζωής...το χώμα μας δίνει ζωή! μας δίνει τροφή και νερό! και μας κρατάει σταθερούς μέσα του να μην κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε απο τον άνεμο...πάνω και κάτω απο την επιφάνεια του σφύζει από ζωή!

              -.....Χμ... αυτό πρέπει να βρώ τρόπο να το πω στους φίλους μου! για να μην φοβούνται το χώμα, σκέφτηκε δυνατά ο Φυλλούλης...και την άλλη στιγμή τον παρέσυρε μια καινούργια ριπή του ανέμου μακριά!

              -Σ´ ευχαριστώ  για την ομορφιά που μου έδειξες  λουλουδάκι! πρόλαβε να φωνάξει πετώντας μακριά...

              -Σε ευχαριστώ που μεγάλωσες τους ορίζοντες μου! ήρθε απο μακριά η φωνή του λουλουδιού...

πρόλαβε να δεi ένα σκαθάρι που έτρεχε βιαστικό ανάμεσα στα χαμηλά χορταράκια, κι ένα σκουληκάκι που πρόβαλε τη μουσουδίτσα του μέσα απο το χώμα...

          Τι όμορφος που είναι ο κόσμος μας... σκέφτηκε...και πόσα υπέροχα πράγματα βλέπω μέσα σε τόσο λίγο χρόνο!!!

         Ήταν στραμμένος ολόκληρος στην ομορφιά αυτού του κόσμου και αν δεν ήταν έτσι μαλακός και τρυφερός ακόμη, θα είχε γίνει χίλια κομμάτια από την σύγκρουση με κάτι πολύ σκληρό...!  ζαλίστηκε περισσότερο από το ξαφνικό, παρά από το χτύπημα...η σύγκρουση τον εκσφενδόνισε μερικά μέτρα πίσω από κει που είχε έρθει...κι αυτή τη φορά προσγειώθηκε ανώμαλα επάνω σ ενα κατακόκκινο πανέμορφο λουλούδι!

              -Σιγά καλέ μου! πως πέφτεις έτσι άγαρμπα πάνω μου; παραπονέθηκε το λουλούδι... μα μπορούσε να δει πως στα ματάκια του ήταν κρυμμένο το γέλιο...

              -Συγγνώμη ! φταίει η βίαιη  σύγκρουση! απάντησε γελώντας...δηλαδή εγώ φταίω που δεν ξέρω να πετάω μόνος μου και ο άνεμος με πετάει όπου θέλει αυτός! διευκρίνισε αμέσως μετά γελώντας... που θα πάει όμως; μαθαίνω σιγά σιγά...

              -Ω! έπεσες πάνω στον τοίχο του σπιτιού; ρώτησε γελώντας το κατακόκκινο λουλούδι..

              -Τοίχος σπιτιού λέγεται αυτό που έπεσα πάνω του; και τι είναι ένα σπίτι; αντιρώτησε ο Φυλλούλης καταλαβαίνοντας πως δεν χρειαζόταν καν να εξηγήσει την πτώση του...

              -Ένα σπίτι είναι ο χώρος που ζει μια οικογένεια ανθρώπων! εκεί που μαζεύονται για να αντλήσουν την αγάπη και την ενέργεια που χρειάζονται για να έχουν περίσσεια και για μας!  του ήρθε η απάντηση. Η “δική μας οικογένεια” έχει τρία παιδάκια που τρέχουν ευτυχισμένα παίζοντας και γελώντας εδώ γύρω! μας αγαπούν και μας φροντίζουν πολύ!

              -Σας φροντίζουν..; τι σημαίνει αυτό; ρώτησε με απορία ο Φυλλούλης...

              - Ω! φροντίδα σημαίνει να αγαπάς κάποιον και να τον τυλίγεις καθημερινά με αυτή την αγάπη! έτσι που να νοιώθει προστατευμένος την κάθε στιγμή...

              - Τι ακριβώς κάνουν για να νοιώθεις προστατευμένο; 

              -Καθαρίζουν  εμένα και το χώμα γύρω μου από ζιζάνια για να αναπνέω, με ποτίζουν με νερό όταν έχει πολύ ζέστη και με προφυλάσσουν από την παγωνιά του χειμώνα...αλλά να σου πω ένα μυστικό; αυτό που μου δίνει περισσότερη ομορφιά και λάμψη είναι το γέλιο τους και η αγάπη τους! 

              - Και γιατί το κάνουν αυτό; ρώτησε σκεφτικός ο Φυλλούλης κι απάντησε μόνος του λάμποντας,  μα φυσικά για τη χαρά  της  ομορφιάς σου!!...τους μαγεύεις κι αυτούς όπως τις πεταλούδες με το λαμπερό κατακόκκινο χρώμα σου και το μεθυστικό άρωμά σου!!!! πέσμου πως σε λένε; φοβάμαι μην με παρασύρει πάλι ο άνεμος και δεν προλάβω καν να μάθω το όνομά σου!

              - Τριαντάφυλλο με λένε! και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! δεν περίμενα ποτέ πως θα ΄ταν τόσο ευγενικό ένα φύλλο του δάσους....

              - Ω! εγώ είμαι ένα διαφορετικό φύλλο του δάσους...είμαι ένα φύλλο που ονειρευόταν μια ζωή  να γνωρίσει τα λουλούδια και το άρωμα τους απο κοντά! είμαι αυτός που έκανε στόχο της ζωής του να ακούσει παιδικά γελάκια πετώντας ελεύθερος σαν άνεμος...! οι φίλοι μου με λέγαν τρελό γι´ αυτά τα ΄ όνειρά μου, αλλά εγώ τώρα ΖΩ το Όνειρο μου!! 

             Θα προλαβω άραγε να γνωρίσω τα "παιδικά γελάκια" που τόσο όμορφα μου τα περιέγραφαν οι πεταλούδες; σαν "ρυάκι που κυλαει κελαρυστά" σαν " ζωή δοσμένη σε ήχους" σαν "οριζοντας που ανοίγει σε χίλια χρώματα" ..;

              -Πόσο μαγευτικά περιγράφουν πάντα οι αγαπημένες μου  πεταλούδες την ζωή και ότι συμβαίνει σε αυτή!!! Ίσως επειδή οι ίδιες ειναι μαγικά πλάσματα!!!   αναφώνησε το τριαντάφυλλο. Εγώ θα το έλεγα "χορός αγγέλων στη γη" και σίγουρα θα προλάβεις να τα ζήσεις Φυλλούλη μου, είναι η ώρα που βγαίνουν συνήθως για παιχνίδι, τα φύλλα μου έχουν γεμίσει προσμονή, κι αυτά ξέρουν πάντα  καλύτερα να μετρούν το χρόνο!

              -Ίσως όμως να φοβηθούν τον άνεμο και την ορμή του! είπε σκεφτικά ο Φυλλούλης.

              -Μπα! ίσα ισα! τότε είναι που βγαίνουν έξω με τρελή διάθεση παιχνιδιού και τρέχουν πίσω από κάθε φύλλο που σηκώνει ο αέρας! μερικές φορές έχω την εντύπωση πως γίνονται ένα με τον άνεμο, πως είναι δεμένα πίσω από κάθε τι που κυνηγούν! τότε εύχομαι να είχα κι εγώ φτερά να πετάξω μαζι τους...

             ...τα τελευταία λόγια του τριαντάφυλλου σκεπάστηκαν από φωνούλες που αντηχούσαν σαν καμπανάκια χαρωπά.. " ίσως δεν πρέπει να πάρουμε το πολύχρωμο μπαλόνι μαζί μας, θα το πάρει ο αέρας και δεν θα προλάβουμε να το πιάσουμε!" έλεγε το μεγαλύτερο.

         -Προσοχή παιδιά! μην σας σηκώσει κι εσάς ολόκληρους ο αέρας, φυσάει μανιασμένα σήμερα! ακούστηκε από μέσα μια πιο αυστηρή φωνή. Εαν  δείτε πως δυναμώνει περισσότερο, ελάτε γρήγορα μέσα! θα σας περιμένω με μπισκότα και γάλα!

          Έμεινε ο Φυλλούλης να κοιτάζει μαγεμένος τα προσωπάκια που φεγγοβολούσαν  από ζωντάνια και χαρά! Ηταν η ζωντάνια τους που τον παρέσυρε μαζι τους; ή μήπως ήταν οι φωνούλες και τα γελάκια που τον σήκωσαν ψηλά και βρέθηκε να ακολουθεί ένα πολύχρωμο μπαλόνι στα πετάγματα του όλο και ψηλότερα;

Κάποια στιγμή "μπερδεύτηκε" στο δέσιμο του μπαλονιού κι αισθανόταν σαν πρίγκιπας καθισμένος στον αστραφτερό του θρόνο, να παρακολουθεί τα παιδιά να τρέχουν να τον πιάσουν γελώντας και ξεφωνίζοντας χαρωπά!

              Πόσο δίκιο είχαν οι πεταλούδες! σκέφτηκε, αυτή την εμπειρία την νοιώθεις πλέρια, μόνο όταν την βιώνεις! δεν περιγρέφεται με λέξεις αυτή η συμφωνία ήχων και ζωντάνιας! πως να περιγράψεις τη λάμψη των ματιών τους; τη χαρά; την έκσταση αυτή του παιχνιδιού που τους έχει κυριέψει;

Ένοιωθε τόσο όμορφα!

              Και τώρα να χαθώ, θα έχω προλάβει να ζήσω, αυτή τη στιγμή ονειρευόμουν! σκέφτηκε, ρουφώντας δυνατά τη μαγεία μέσα του! Τώρα μπορώ να "φύγω" ευτυχισμένος!

Κι εκεί πάνω λες και μίλησε του ανεμου προσωπικά,  δίνει μια και παίρνει το μπαλόνι μαζι με τον Φυλλούλη με τόση ορμή που στη στιγμή τα παιδιά μίκρυναν και μάκραιναν ... βρέθηκε ξανά εκεί ψηλά πάνω απο τα δέντρα της λίμνης, με το νερό από κάτω του να αστραφτει και να τον καλεί με το αναρίγημα του ...

         -Μου φαίνεται πως τελικά το όνειρό μου θα ολοκληρωθεί αναφώνησε ακριβως τη στιγμή που το μπαλόνι συγκρούσθηκε με ένα κοφτερό πετραδάκι που το ' χε ο άνεμος πετάξει επίσης ψηλά και έσκαζε στον αέρα κανοντας τούμπες ακροβατικές!

Βρέθηκε πάλι ελεύθερος ο Φυλλούλης μας, να αιωρείται και να κόβει βόλτες  ακριβώς πάνω από τα νερά και με εκπληξή του είδε μέσα από ΄το νερό τον εαυτό του να τον κοιτάζει μέσα από ένα υπέροχο χρώμα σκουριάς, το χρώμα του σφενδάμου!

Ακούμπησε προσεκτικά τη μια του ακρη στο νερό, για να το "νοιώσει" λες και δοκίμαζε πόσο κρύο ήταν...ένα ψαράκι τον πλησίασε με ανοιχτό το στόμα, μα μόλις κατάλαβε ποιος είναι...   - αχ εσύ είσαι; ψιθύρισε απογοητευμένο...

              -Γιατι με ξέρεις; ρώτησε μουδιασμένα ο Φυλλούλης...

              -Εσένα προσωπικά, φυσικά και όχι! αλλά έχω δει πολλούς ομοίους σου να πέφτουν με φόβο στο νερό ...

              -Μα όχι, κάνεις λάθος! είμαι ο Φυλλούλης, του απαντάει με ζέση,  ήμουν πάντα διαφορετικός απο τους ομοίους μου! και του διηγήθηκε όχι μόνο το όνειρο του να γνωρίσει τον κόσμο, αλλά και τα υπέροχα ταξίδια του, λεπτομερώς  τι έζησε απο την στιγμή που έπεσε απο το δέντρο μέχρι τώρα....πάντα ήθελα να σας γνωρίσω, να  δω από κοντά  αν είστε πράγματι τόσο υπέροχα ελεύθερα όσο φαίνεται σε μας τα φύλλα, που είμαστε περιορισμένα στα κλαδιά ενός δέντρου...

              -Φυσικά και είμαστε ελεύθερα, μέσα στα όρια της λίμνης Φυλλούλη, μπορούμε να κάνουμε βόλτες  από την μια μεριά ως την άλλη, να βουτήσουμε στα βαθειά και να βγούμε για λίγο στον αέρα.... αλλά την ευτυχία να ζούμε συνεχώς στον αέρα όπως εσείς. δεν μπορούμε να την νοιώσουμε...θα πνιγώ αν μείνω παραπάνω απο λίγο, έξω από το νερό! πόσο  ονειρεύομαι να εξερευνήσω τον κόσμο σας! Ελα... θα σε πάω μια βόλτα στον δικό μου κόσμο,  να σου  τον γνωρίσω! έχουμε κι εμείς εδώ πολλές ομορφιές! μπορείς να σκαλώσεις στα λέπια μου; και γύρισε τόσο επιδέξια που ο Φυλλούλης βρέθηκε καρφωμένος στα λέπια του ψαριού!

Το νερό τον χάιδευε απαλά και γλιστρούσε ανοίγοντας δεξιά κι αριστερά του να του κάνει χώρο να περάσει...

              -Πόσο καιρό περίμενα αυτή τη στιγμή, με περισσή λαχτάρα! με προσμονή!... με αυτή την προσμονή που δίνει ζωή στα όνειρα, που δίνει φτερά στην ψυχή, σκέφθηκε φωναχτά ο Φυλλούλης...

              -Ζήσε το τότε φίλε μου κι άσε τις σκέψεις! Ζήσε το!

Αν είχε μάτια  ο Φυλλούλης μας θα τα έκλεινε, για να καταφέρει να “βρεθεί' περισσότερο στην στιγμή!  Ένοιωθε το νερό να τον χαιδεύει ολόκληρο κι ανατρίχιασε, ήταν μια αίσθηση διαφορετική από αυτή της βροχής... την αγαπουσε την βροχούλα, τον αναζωογοννούσε όσο ήταν επάνω στο κλαδί του μαζι με τους άλλους, ένοιωθε πως ανέπνεε ξανά καθώς παράσερνε όλη την σκόνη που είχε μαζευτεί πάνω του, ένοιωθε πως γινόταν καινούργιος... αλλά να διασχίζει το νερό της λίμνης, ήταν αλλιώς ...ήταν σαν.... δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την σκέψη του, του έλλειπε η λέξη  αυτού που ένοιωθε...

                            - Δεν είναι σαν να ταξιδεύεις ανάμεσα στα αστερια,  ένα πεφταστέρι κι εσύ...; τον ρώτησε ο νέος φίλος του ξαφνικα...

                            -Ναι!!!!!! αυτό ακριβώς είναι...!!! τα βράδυα που όλα ησύχαζαν και οι φίλοι μου κοιμόταν, παρακολουθούσα τον ουρανό με τα αστέρια... και μερικές φορές ήταν τόσο καθαρός που νόμιζα πως ήμουν κι εγώ εκεί ανάμεσα τους...πως διέσχιζα  μαζί με τα πεφταστέρια τις αποστάσεις από την μια μεριά του ουρανού ως την άλλη...! αυτή την αίσθηση πίστευα πως θα έχω...!!! μα πως το κατάλαβες; ρώτησε γεμάτος χαρά που ο φίλος του μπορούσε να συμπληρώνει την σκέψη του τόσο πετυχημένα!

                            -Είναι επειδή ταξίδεψα κι εγώ μαζί τους πολλές φορές τις μαγικές εκείνες βραδιες  ..σε αυτά τα ταξίδια ίσως κάπου να έχουμε ξανανταμώσει φίλε μου... ποιός ξέρει...; ως τώρα  ήταν τα μοναδικά ταξίδια της ζωής μου Φυλλούλη! Κι ήρθες εσύ να μου περιγράψεις τόσο όμορφα τα δικά σου όνειρα και τις περιπέτειες σου, που έχω την αίσθηση πως  έζησα κι εγώ την κάθε στιγμή μαζί σου... αισθάνομαι τόσο απέραντη ευγνωμοσύνη που μ'  έβγαλες από το στενό περιβάλλον της λίμνης...!
Σ' ευχαριστώ!
                         -Αλλά αυτό το στενό περιβάλλον που λες εσύ, είναι για μένα ενας μαγικός κόσμος που πάντα ήθελα να τον γνωρίσω καινούργιε μου φίλε!! κοίτα τα βραχάκια αυτά πως λαμπυρίζουν κάτω από τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου!!! τόσα πολλά χρώματα! Τέτοιος πλούτος! Το ξέρεις πως η λίμνη σας φαίνεται σαν ατλαζένια από πάνω;  και πως φιλοξενεί συχνά πυκνά τον ήλιο και τα σύννεφα την ημέρα , μα και το φεγγάρι και τα αστέρια τις βραδιές; και θα σου εκμυστηρευτώ κάτι... πιστεύω πως κάπου εδώ πρέπει να έρχονται να κοιμηθούν... τα έχω δει τόσες φορές να βουτούν σ' αυτά τα νερά και να εξαφανίζονται..!! και κοίταξε ένα γύρω στο νερό, μήπως και δει τα αστέρια να βγαίνουν απο κει μέσα, τώρα που πλησίαζε η ώρα τους...

Το νερό άρχιζε να σκοτεινιάζει πολύ γρήγορα πια και σε λίγο ο Φυλλούλης μας δεν μπορούσε να δει απολύτως τίποτε...ένοιωθε και τόσο κουρασμένος από το ταξίδι του αυτό, που το μόνο που επιθυμούσε πια, ήταν να γείρει κάπου αποκαμωμένος και να κοιμηθεί... να κοιμηθεί και ίσως να ξαναζήσει για άλλη μια φορά όλα αυτά που είχε βιώσει την ημέρα αυτή...

             -"Σ' ευχαριστώ πολύ φίλε μου γι' αυτό μας το ταξίδι, είπε στον νέο του φίλο και του ζήτησε να τον αφήσει κάπου να ξεκουραστεί...
            -Ξέρεις όμως φίλε μου, τι σημαινει για σένα αυτό, έτσι δεν είναι; θα μείνω κοντά σου....
            -Σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, μείνε αν θέλεις... αλλά ξέρεις δεν φοβάμαι την στιγμή της αλλαγής, του απάντησε ο Φυλλούλης... οι πεταλούδες ήταν πολύ καιρό  φίλες μου και μου έχουν διηγηθεί, πως αυτό που η κάμπια περνάει για θάνατο είναι η γέννηση της πεταλούδας... δεν ξέρω την δική μου συνέχεια αγαπητέ μου, αλλά είμαι έτοιμος να την βιώσω... και η αλλαγή αυτή θα είναι μετά από μια μέρα, όπου έζησα ότι ποθούσα μια ολόκληρη ζωή..! πιστεύω πως είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή ...
Με το ζόρι κατάφερε να τελειώσει την πρόταση του. Ο Φυλλούλης γλίστρησε απαλά από τα λέπια του ψαριού και άρχισε να διαλύεται σε μικρά μικρά κομμάτια... μα καθώς είχαν βγει τα αστέρια και βουτούσαν μέσα στην λίμνη, έπαιρνε κάθε ένα από αυτά κι ένα κομμάτι του Φυλλούλη απαλά, να τον ταξιδέψουν μαζι τους...
....έμεινε το ψάρι να παρακολουθεί μαγεμένο, χιλιάδες κομμάτια του Φυλλούλη να τρέχουν μαζί με τα αστέρια μέσα στης λίμνης τον βυθό...Ο Φυλλούλης μόλις είχε αρχίσει ένα ακόμη ταξίδι μαζί με τ' αστέρια!!!
΄© Ευγενία Σγούρα Εμπνευσμένο στις 12.09.2014 και "τελειωμένο" στις 09.12.19 Δευτέρα 0:12 η ώρα