Εποχή της μεγάλης κάθαρσης

 

Είχα αρχίσει να θέλω ξεκαθαρίσματα, από το τελευταίο τρίμηνο του 2019.  Όπου βρισκόμουν φρόντιζα να καθαριστεί σε βάθος ο χώρος που ζούσα την συγκεκριμμένη μέρα και ώρα. Στο σπίτι που ζω τελευταία στην Γερμανία, δεν υπάρχουν και πολλά να ξεκαθαρίσουν, επειδή το μεγάλο ξεκαθάρισμα είχε γίνει πριν μερικά χρόνια, και ζω πολύ λιτοδίαιτα και με ελάχιστα πράγματα γύρω μου. Θα το περιέγραφε κανείς φοιτητικό το σπιτάκι μου. Όμορφη η αίσθηση να μπορείς να ζεις μόνο με τα απολύτως απαραίτητα, χωρίς τζιριτσάντζουλες και μπιχλιμπίδια.

Το θέμα όμως του γραφείου και της χαρτούρας του,  εκεί σηκώνει πολύ νερό στο κρασί του...

Ξεκαθάρισμα λοιπόν στην χαρτούρα του γραφείου, εκεί όπου περνάω παραπάνω από το 1/3 της ημέρας μου και της ζωής μου, τα τελευταια 22 χρόνια.  Είναι πολύ εξοντωτικό  όταν θέλεις να γίνει σε βάθος, και μάλιστα συγχρόνως εργάζεσαι σε εξαντλητικούς ρυθμούς. Ανασκαλεύονται και έρχονται στην επιφάνεια πράγματα που ήταν χρόνια θαμμένα και ξεχασμένα. Τα κοιτάς κι αποφασίζεις, τι θα μείνει, τι θα πεταχθεί. Κάθε χωριστή σελίδα, κάθε ντοσιέ δικό μου ή πελατών που έχει ξεφύγει από την εποπτεία ελέγχου. Πολλές φορές το σκίσιμο, το πέταμα τέτοιων χαρτιών σημαίνει ανακούφιση, φεύγει ένα βάρος θαρρείς από την ψυχή, όχι μόνο από το χώρο του ραφιού. Από παντού έπρεπε να περάσει προσωπικά  η ματιά  μου,  και το χέρι να το στρέψει δεξιά ή αριστερά. Κράτημα /πέταμα...

Ενα τέτοιο γενικό πέρασμα, στους πίσω χώρους (τους αθέατους για τον κόσμο, τους σκοτεινούς) έκανα λοιπόν την προηγούμενη Κυριακή. Ξεκίνησα από το μεσημέρι πάντα αισιόδοξη πως μια χαρά θα τα καταφέρω και μόνη μου. Άδειασα ξεκαθαρίζοντας μια ραφιέρα την οποία είχα στήσει στο πίσω γραφείο πρόσφατα (το πρόσφατα σημαίνει 4-5 χρόνια) κι απόρησα με την σαβούρα που είχα κρατήσει και δεν την είχα πετάξει τότε ακόμη...δεν ήμουν έτοιμη βλέπεις, να αποχωριστώ τίποτε. Ήθελα και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη. Να υπάρχει χώρος για ανάσα, χωρίς να αποχωριστώ όμως κάτι....κομματάκι δύσκολο. Από την ραφιέρα πετάχθηκαν αυτή την φορά σχεδόν όλα. Και οι χρόνιες επαγγελματικές συνδρομές, που πάνω από 10 χρόνια δεν τις είχε αγγίξει το μάτι μου, και είχαν μείνει εκεί να κοσμούν τα ράφια μου και την ζωή μου, μαζεύοντας άσκοπα σκόνη.

Αυτό ήταν το εύκολο κομμάτι ...σειρά είχε η τεράστια ντουλαπα στο χώρο της κουζίνας γεμάτη με ντοσιέ και χίλια καλώδια που κρατήθηκαν επειδή...μπορεί να χρειαστούν κάποτε! Τα κομπιούτερ χαλάνε και πετιούνται συχνά πυκνά, αλλά τα καλώδια τους πάντα τα κρατούσα αμανάτι... δεν ρώτησα τον εαυτό μου καν το γιατι.... ήξερα: κι αν χρειαστώ κάτι αναλογο; ( κάθε καινούργια συσκευή τζενουλα μου έχει όλα της  τα εξαρτήματα...αλλά το οξύμωρο φαίνεται λογικό σ΄' αυτόν, που δεν αντέχει να αποχωρίζεται τίποτε στην ζωή του, πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους. Και η πλάκα είναι, πως αν με ρωτούσες ένα χρόνο πριν, θα σου απαντούσα πως μια χαρά μπορώ να ξεκόψω, να αποχωριστώ, να προχωρήσω... Illusions  ...ψευδαισθήσεις ζωής....

 

Πήγαν όλα αριστερά... στο μεγάλο πέταμα... ένα βουνό σχηματίσθηκε στο γραφείο μου, που την επόμενη μέρα έπρεπε να φύγει πρωί πρωί για τα σκουπίδια, αλλιώς δεν θα μπορούσα να δουλέψω, σκεφτόμουν   καθώς έσερνα στην κυριολεξία τα πόδια μου επιστρέφοντας σπίτι... αιώνας πέρασε μέχρι να φθάσω...

Ενα ράκος σωματικής κούρασης από την μια, με μια ανάλαφρη καρδιά από την άλλη, σύρθηκα στο σπιτάκι μου κι έφθασα με τα χίλια ζόρια στο κρεβάτι......

 

Εκεί είμαι ακόμη, 5 μέρες μετά, επειδή ο πυρετός και ο βήχας που μ΄   επισκέφθηκαν εκείνο το βράδυ, δεν είχαν προηγούμενο.  Δεν  κατάλαβα το γιατί αμέσως... άλλωστε ποιος νοιάζεται για το γιατί, όταν “παλεύει με το στοιχειό” που λέγεται "εαυτός του";

Πολλές φορές βρέθηκα ¨αντιμέτωπη”  μαζί του...έβγαινα πάντα πλουσιότερη, από την αντιμαχία μου μαζι του, που μόνο αντιμαχία δεν ήταν τελικά, και νόμιζα πως είχα τελειώσει μ' αυτά...

Αυτή την φορά, αγκάλιασα από την αρχή τον πυρετό και τον βήχα και όλα τα παράξενα όνειρα που συνόδευαν τις τρελές αυτές ώρες και μέρες....τα καλοδέχθηκα στην ζωή μου και στην κάμαρή μου...

Κάθαρση είχα θελήσει; ήρθε σε όλες τις μορφές και όλο της το μεγαλείο! .... κι αυτή η έρμη ημίμετρα δεν σηκώνει. Όπου περνάει ο Πυρετός σαρώνει με την φωτιά του, όλα αυτά που αναγκαστικά ή ηθελημένα αποδέχθηκες για σημαντικά σου. Από μια κλωστίτσα κρέμονται όλα όσα πίστεψες πως  είσαι...όλα όσα σου παρέχουν “σιγουριά” για τα επόμενα χρόνια...ας γελάσω...για ποια επόμενα χρόνια μιλάμε; ούτε καν κλάσμα δευτερολέπτου δεν διαρκεί για να φύγεις από μια κατάσταση και να βρεθείς σε μια άλλη...μια λιποθυμιά, ένα πέσιμο στα κρύα πλακάκια της κουζίνας κι αυτό μπορεί να ήταν το τέλος, αν ο φύλακας άγγελος σου εκείνη την στιγμή σφύριζε κοιτώντας αλλού... Ο δικός μου ο άγγελος όμως, ήταν εκεί και μ΄ αγκάλιασε τρυφερά  για να μ΄  αποθέσει στο παγωμένο πλακάκι...

Για τσάι είχα σηκωθεί αξημέρωτα...και βρέθηκα δεν ξέρω μετά από πόση ώρα, να δροσίζομαι με το νυχτικάκι στο πάτωμα της κουζίνας... Φόβος κι απορία, είναι τα πρώτα συναισθήματα που σε τυλίγουν ανοίγοντας τα μάτια...τι στο καλό; πως ...; τα άφησα κι αυτά στην άκρη...ήμουν  ζωντανή και χωρίς να έχω σπάσει τίποτε... σύρθηκα στο μπάνιο με το ζόρι, επειδή ο φόβος αφήνει χνάρια έντονα.

Επέστρεψα στο κρεβάτι μου χωρίς τσάι, περιμένοντας να ξημερώσει για να σηκωθώ ξανά... γιατί άραγε πιστεύουμε, πως το φως μας φυλάει από το κακό; ξαναβυθίστηκα σε έναν ύπνο γεμάτο όνειρα...και ήταν όλα πανέμορφα...άνοιξαν οι ουρανοί και χύθηκαν λουλούδια παντού, λες και γιόρταζε το μεγάλο γεγονός!!!  ξύπνησα στις 9 χωρίς δυνάμεις μεν, η γυναίκα στο κρεβάτι μπορεί να μην  είχε πολύ αίμα στο πρόσωπο της, αλλα ο Φοίνικας είχε ξαναγεννηθεί από μέσα της... άφησε πίσω του  στις στάχτες, όλα όσα δεν ταιριάζουν στην καινούργια χρονιά, αυτήν την καταπληκτική χρονιά του 2020, χρονιά Αναγέννησης και Γέλιου. Καθαρό αμόλυντο γέλιο, που πηγάζει κατευθείαν από την Πηγή, όπως τότε που ήμουν παιδί και με φώναζε ο γαμπρός μου κακανίστρα....

Χρονιά απόλυτου Αυτοσεβασμού. Υπάρχω για μένα και ό,τι συνηχεί στις τωρινές μου δονήσεις, ότι δεν μπορεί να κρατηθεί αυθύπαρκτο δίπλα μου, το αφήνω με τις ευλογίες μου και προχωράω. Ζω στο Τωρα μου. Το κάθε Τώρα μου, ξανά και ξανά, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. 

Ξημέρωσε μια όμορφη Παρασκευή σήμερα....Ο Φοίνικας έχει λίγη δουλίτσα ακόμη, αποτινάζοντας τις στάχτες από πάνω του, για να λάμψει ξανά ολοκαίνουργιος, αλλά αυτό δεν τον φόβισε ποτέ... ίσα ίσα!

 31.01.2020  ώρα 05:05