Κάποτε στο αεροπλάνο επιστρέφοντας .....

“ - έχει άλλα παιδιά ο πατέρας σου;

     -ναι, έχω μια αδερφή ακόμη...

     -δεν μετράει αυτή.. σε σένα, τον γιο έπρεπε να δώσει βάρος ο πατέρας σου! ......” ακούω άθελα την συζήτηση που γίνεται στα καθίσματα ακριβώς πίσω μου... δεν αντεχω και γυρίζω το κεφάλι να δω αυτόν που το λεει... νέος άνθρωπος σχετικά, όχι πάνω απο σαράντα... θέλω να τον ρωτήσω αν έχει ο ίδιος παιδιά, αν έχει κόρες θα έρθει και γι αυτόν η στιγμή, η ευκαιρία που θα μάθει...θα συνειδητοποιήσει αυτό που έλεγε ο πατέρας μου τους μήνες πριν πεθανει... “αν ήξερα πόσο τυχερός είμαι, που έχω κόρες, θα περπατούσα με άλλο καμάρι σε αυτή την ζωή! Ούτε ένας βασιλιάς δεν έχει την αγάπη, τον σεβασμό και την περιποίηση που έχω εγώ...”

     Νοιώθω άβολα μ΄αυτά που ακούω, αλλά ο νους μου πιάνει δικούς του συνειρμούς και μάλιστα αστραπιαία... γίνονται μάλλον καινούργιες συνάψεις εκεί μέσα, επειδή ξαφνικά κατανοώ, για ποιο λόγο εγώ έχω μόνο γιούς, παρόλο που θέλησα τόσο πολύ μια κόρη... Θυμωμένη ήρθα σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτή μου την ζωή....Θυμωμένη με τις καταστάσεις, με τις συνθήκες στις οποίες μεγαλώνουν οι γυναίκες. Ήρθα για να αλλάξω, μερικά από τα κακώς κείμενα σε αυτές τις συνθήκες, και πάλεψα για αυτό, τουλάχιστον στον δικό μου τον μικρό περίγυρο... αγώνες και νίκες ανάλογες του δικού μου ύψους, χτυπήθηκε το κεφάλι πολλές φορές στον τοίχο και την στενομυαλιά (όχι των ανδρών, αυτούς τους “έφερνα βόλτα” πάντα πιο εύκολα, επειδή πολλοί είναι συζητήσιμοι, και βλέπουν, ακούν την λογική πλευρά και φωνή, αλλά αυτή των γυναικών, που αποκλεισμένες απο παντού και μη έχοντας την δυνατότητα να γνωρίσουν κάτι άλλο, πέρασαν στην άλλη όχθη και υπερασπίζονται με πάθος την ανδροκρατία και την αποκλειστικότητα τους στο “μεγαλείο” ).... Και πάλεψα με νύχια και με δόντια, πάντα στην επίθεση κραδαίνοντας “τα λάβαρα” για την ισοτιμία των γυναικών και τα δικαιώματα της φωνής τους, μέχρι που κατάλαβα πως ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει, αν δεν αλλάξω εγώ... Η μάνα μου (μια άλλη θυμωμένη, από εξαντλητική κούραση γυναίκα), έλεγε σε μας: με το ξύδι δεν πιάνονται οι μέλισσες και οι σφήκες, ούτε καν οι σκατόμυγες παιδί μου... το ήξερε πάντα, το εφάρμοσε μόνο στα 20 τελευταια χρόνια της ζωής της, όταν έλλειψε πια η κούραση μέχρι εξάντλησης και μπόρεσε να δει γύρω της, να νοιώσει την μεγαλωσύνη του κόσμου τούτου....

Το άκουγα συχνά αυτό με το ξύδι, αλλά εξακολουθούσα να υπερασπίζομαι το δίκιο μου σκορπίζοντας γύρω μου τον θυμό και απορούσα, γιατί μου επέστρεφε πολλαπλασιασμένος.... Μέχρι να το κατανοήσω και να περάσει το μήνυμα της μάνας μου στα κύτταρα μου, χρειάστηκα πολλές δεκαετίες και πολλές αλλαγές σε μένα την ίδια...

μα ξέφυγα πάλι από το υφάδι μου... το συνηθίζω αυτό, να πλατειάζω...

Η κατανόηση, για ποιό λόγο είχα μόνο γιούς (καμάρια μεν, αλλά...) με “χτύπησε” σήμερα ξαφνικά....Όχι μόνο για να έχω την ευκαιρία να δω από μέσα, την δική τους πλευρά, τις θέσεις τους... για να ΄χω την δυνατότητα να ζήσω τις δικές τους αγωνίες, αμφιβολίες, φόβους ....να ζήσω μαζί τους τον αγώνα για την εδραίωση... αλλά για να μπορέσω να “κλείσω” με τον αγώνα, να τον τελειώσω. Και μόνο έτσι μπορούσα να αλλάξω μέσα από μένα, ένα κομμάτι αυτού του κόσμου...Γέννησα και συνόδεψα σε αυτή την ζωή και στο μεγάλωμα τους τρεις γιούς, διαπιστώνω μόλις τώρα πως είχα άπειρες ευκαιρίες να μπω στο πετσί τους...ομολογώ πως σπάνια το έκανα... μέχρι σήμερα που ακούγοντας τον κύριο της πισινής θέσης, σκέφθηκα πως αν έχει κόρες, θα μάθει από αυτές, τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο...και ο Νους; ή το Πνεύμα μου έκανε την ερώτηση, “πόσο κατανόησες εσύ τζενούλα μου απο τους γιους σου, τι σημαίνει να είσαι άνδρας; και πόσο δούλεψες εσύ να αλλάξεις αυτόν τον κόσμο, αρχίζοντας από τους δικούς σου άνδρες-γιους; μόνο εκεί έχουμε την δυνατότητα εμείς οι γυναίκες να αλλάξουμε τον κόσμο...και έχουμε την δυνατότητα, επειδή με αυτούς τους άνδρες (τους γιους) καμμια γυναίκα δεν συνεχίζει τον αγώνα...αυτούς τους άνδρες τους αγαπάμε με κάθε μας κύτταρο, με όλο μας το Ειναι... Μπορούμε να αλλάξουμε τον Κόσμο, αλλάζοντας τους άνδρες (και τις γυναίκες-κόρες  φυσικά) που εμείς μεγαλώνουμε...και όχι πως χρειάζονται πολλά μαθήματα... για την ακρίβεια χρειάζεται μόνο ένα... το Μάθημα της απεριόριστης Αγάπης. Αυτής της Αγάπης που νοιώθοντας την, θέλεις να μοιράζεσαι τα πάντα -όλα, με τον σύντροφο σου και τους/τα γύρω σου, έμψυχα και “άψυχα”... Όταν βιώνεις την κατάσταση της Αγάπης δεν μπορείς να διαχωρίζεις άνδρες και γυναίκες, λευκούς και μη, ζώα, φυτά, ποτάμια και θάλασσες....σέβεσαι τα δικαιώματα των άλλων “έξω” από σένα, επειδή έχεις κατανοήσει πως δεν υπάρχει τίποτε απολύτως έξω από σένα... όλα είσαι εσύ, και δίνεις σε όλους και όλα, ίσες ευκαιρίες επιβίωσης, ανάπτυξης και εξέλιξης. Και πως να επιτεθείς μετά, λεκτικά ή σωματικά σε οποιοδήποτε πλάσμα; πως να θυμώσεις όταν μπορείς να μπεις στο πετσί του και να νοιώσεις την δική του πλευρά, την δική του αγωνία που προέρχεται απο αρχέγονους μεταμφιεσμένους φόβους για την ζωή και τον θάνατο;

Παίρνω τον χρόνο για να ξανασκεφθώ τι έχω κάνει. Ήμουν μπροστά σε μια πρόκληση. Όμως τώρα ο αγώνας τελείωσε. Αυτή η επίγνωση προσπαθεί να παραμερίσει τις καταστάσεις που ανεβάζουν στην επιφάνεια τον αγώνα, ανάμεσα σε μένα και όλα τα όντα. Το πνεύμα μου πρέπει να αρμενίσει σε καινούργια νερά. Εχω μάθει να φροντίζω τον εαυτό μου. Τώρα πρέπει να μάθω να επιτρέπω. Να επιτρέπω εμένα και τους άλλους, να συμμετάσχουμε ελεύθερα στην ευημερία, μέσα απο την Αγάπη και τον Αλληλοσεβασμό. Αποφασίζω να αλλάξω ρότα και να ορίσω νέους στόχους, εισέρχομαι σε νέα εδάφη. Όμως μόνο έτσι θα οδηγηθώ και θα συμπαρασύρω σε Κατανόηση, σε Αγάπη, σε Σοφία.

        Ουαου...!τι άνοιγμα είναι αυτό; πως αλλάζει έτσι απότομα ο τρόπος που “βλέπεις”; και τι ηρεμία είναι αυτή, που ξεκινώντας από τα δικά σου βάθη απλώνεται γύρω σου και γίνεται γαλήνη, συνειδητοποιώντας πως αυτό σου το “αρχέγονο Ένστικτο” σε οδήγησε πάλι σωστά, έτσι στην ...”Τύχη” ;

      Εμφανίζω σήμερα το κείμενο αυτό (γραμμένο απο τον Αύγουστο του 16) επειδή έχει γενέθλεια ο πρωτότοκος μου. Μ΄ε αυτό τον τρόπο θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παδιά μου, που μου δίδαξαν τόσα πολλά και συνεχίζουν ακάθεκτα καθημερινά...Ευγνώμων!!

Ευγενία

.