..κρατάει χρόνια - άχρονα- ο χορός αυτός...η μόνη διαφορά στο λεπτεπίλεπτο της κίνησης, που γίνεται ονειρική...

..δεν κάνω τίποτε παραπάνω από το να χορεύω τον χορό της ζωής μου. Ίσως να σκοντάψω ή να πέσω. Μα θα μαζέψω πάλι απλά τον εαυτό μου και θα προχωρήσω στο Μονοπάτι μου...επειδή όταν εμπιστεύομαι αληθινά τον εαυτό μου, δεν γίνεται να πάθω κάτι πραγματικά άσχημο, είμαι συνδεδεμένη με το Ένα-Όλα. Είμαι πάντα στο Δρόμο μου, δεν χάνομαι, ακόμη κι αν απομακρυνθώ πολύ από το σημείο της απόλυτης τελειότητας- το κύμα της ζωής με φέρνει απαλά  πάντα πίσω. Μέχρι να φθάσω το δικό μου σημείο Δύναμης μέσα μου. Μέχρι να μάθω να εμπιστεύομαι τις σκέψεις μου, τα λόγια μου, και τα έργα μου, τα νήματα της ζωής θα με τραβάνε από δω κι από κει. Αλλά μόνο μέχρι να πάρω και να κρατήσω με σιγουριά τα ηνία της δικής μου δύναμης στα χέρια μου! Τότε δεν είμαι πλέον μαριονέττα.

Τότε μεταβάλλομαι σε χορεύτρια που κινεί θαρραλέα τα νήματα της ζωής της, ενώ λικνίζεται με χάρη στο χάδι του ανέμου....

Καλημέρα άνεμε, καλημέρα ζωή!!